ආදරණීය අම්මේ !

කඩිමුඩියෙ ගෙවීයන
දින සති වසර....
දස වසක් ගෙවී ගොස්
අද දිනට,
අහිමව ඔබ උණුසුම
බොහෝ දේ ඇත කියන්නට
තුරුලුව ඔබ උණුහුමට
ආයෙත් එනවානම් ඔබ.
.......
මතු උපදින භවයක
පතමි ලබන්නට බුදුබව ඔබ....
ආදරණීය අම්මේ !

කර්මය හා කරුමය

මීට අවුරුදු 24 කට කලියෙන්
බලා හිටියා මන් ගේනකම් අම්මා මට
ලස්සන සුදු නංගි බබෙක්....
උංගෑ.... උංගෑ.... ඒ එයාට බඩගිනි වෙලා.......
දැන් එයා ටිකක් ලොකුයි
එනවා පුංචි කෝ‍ටු කෑල්ලක් අරන්
ගාවෝ ‍තෝත්තෙන් (ගහනවා කෝට්ටෙන්)
ඒ දඟ වැඩ කරන නිසා මට තරවටු කරන්ට......
ඒ හුරතල් හඬ තවමත් ‍රැව් දෙනව මගේ දෙසවන
හරියටම අද වන් දිනක
ලැබුනා මට සහොදර පදවිය
මහමෙරක් තරමට පැතුම් පැතුවෙමි
සුදු නංගියේ ඔබ ගැන මා...
හීන නොදකින මා හීනෙන්වත් නොසිතූ මොහොතක
හැර ගියා ඇය අප සැවොම...
එය කාගෙ වරදද?....
දිගුකරමි ඇඟිල්ල මා මා දෙසටම
හිටියානම් මා ඇය ලඟ ඒ දින
තවමත් ඈ මා ලඟ අද දින
ඇගේ කර්මය මගේ කරුමය.....
දැනේ ඔබ නැති අඩුව අප හට
සදා නොමියෙන ලෙස....

පරණ Google chat එකක්....

ම්ම්ම්....

සෑහෙන කාලෙකින් බ්ලොගය පැත්තේ ආව....

ගූගල් චැට් එකේ චැට් කරපු පරන චැට් ටිකක් බල බල ඉන්න ගමන් හම්බ උනා පරන චැට් එකක්... මේ චැට් එකේ අනෙක් පාර්ශවය තමා නිදහස් සිතුවිලි හිමිකාරිය. ඉතින් මට හිතුනා අපි දෙන්නා අතර සිද්ද වුන සංවාදය මේ විදියට පලකරන්න...

me:

අලුත් කථාවක් ලිව්වෙ නැද්ද...?

Randika:

ම් ම් හිතේ කථා ගොඩක් ඇතේ
ඒත් අනේ වෙලා නැතේ
ගෙදර බලං දුවක් ඇතේ
ගිය හැටියෙම එයා අතේ

me:

ඔෆිස් එකේ ඉන්න ටිකේ
පොඩ්ඩ පොඩ්ඩ තියන හිතේ
කථා අකුරු කරල අනේ
දැම්මොත් හරි අගෙයි නගේ....

Randika:

ස්තුතියි මගේ අයියේ
ඒකට මගේ හිතේ තියේ
කලින්ඒවා මම ලිව්වේ
මෙතැන ඉඳන්මයි අයියේ

ඒත් අනේ වැඩ වැඩි වී
කාලය ඇත බෝ අඩුවී
හිත ඇත මගේ කුරුවල්වී
වැඩ වැඩි කම හිසරදවී

me:

එක ඇත්ත තමයි නගේ
මට උනේ ඔය ටිකනේ
රාජකාරි වැඩිවෙන්නේ
ලියන්න හිත නැති වෙන්නේ

Randika:

එසේ නොසිතන් අයියේ මගේ
අයියාගේ අදහස් හරිම අගේ
නිතරම යමි වෙතට බ්ලොගේ
කෝ මොකවත් නැහැ වාගේ

me:

එත් නගේ හිතට අරන්
වෙලා ටිකක් ඉතුරු කරන්
කථා ටිකක් අකුරු කරන්
දැම්මොත් නම් රත්තරන්

Randika: ඒකථාව ඇත්ත තමයි
හිතේ පිරිලා කථා ගොඩයි
වෙලාව සොය ගත යුතුමයි
නැත‍්නම් ටික කලකින් මැකෙයි

ඒවා දැන් වැඩක් නැතේ
කියන්නකෝ නැතුව අගේ
සැපසනීප කොහොමද අනේ
ගෙදර උන්දැගේසිටිනඅ රහේ

me:

මතක් වෙනව නිතර නිතර
යන්ට හිතයි ඩුබායි අතැර
ඒත් ඉතින් එහෙම කොහොම
තනිකඩයෙක් නෙවෙයිනෙ මම

කතා කරමි මූණ බලන්
ස්කයිපි එකෙන් නිතරම මන්
ඒත් ඉතින් වැඩක් නෑනෙ
දෙන්නාටම ඉන්න බෑනෙ

කොහොම උනත් ටික දිනකින්
අරන් එන්න ඉන්නෙ හිතන්
සල්ලි ටිකක් යයි වැඩියෙන්
එත් ඉතින් මොනවකරන්

එයා ගෙදර ඉන්නවා
සැමගේ හිත ගන්නවා
තාත්තාත් දුවෙක් වගේ
හොඳින් බලා ගන්නවා

Randika:

අනේ වාසනාවන් අයියා ඒ ඇසුමටත්
තාත්තාගේ දුවක් වීම මට සතුටක්
එයා ඔයා ලඟට ගැනුම වඩා වැදගත්
මොකද පියයි දුවයි දෙන්නම ගත්තොත්

(බුදු අම්මෝ වියදම නේද????????)

අම්මා හිටියනම්...

මතක් වුනා මට කුඩා කාලය
හරිම දඟකාරයි මම... ඒ දවස් වල
අතේ එල්ලී ඔබ පාසැල් ගියා මම
පුංචි දවස් වල
මතකයි අද වාගේ මට...
තුරුලට ගෙන මාව
කියා දුන්නා වන හැටි
හොඳ මිනිසෙක් සමාජයට
සුවඳයි ඒ මතකයන් හැමදාකම
නැවත දැනෙන්නට වරම් නැති මුත්.....
ආයෙත් යන්නට ඇත්නම් මට
මගේ පුංචි කාලයට
මුකුත් හින්දා නොව
අම්මාගේ තුරුලේ
උණුසුම විඳින්නට.....

දිරිය මිනිසා...

කන්තෝරුව වෙත පඩිපෙල නිගිද්දී

දුටුවෙමි ඔහු නැවත වරක්

එනවා මා පිටුපසින් උස්සාගෙන වයර් රොලක්

නොවුනත් ලාංකිකයෙක් සිහි විනි මට මගේ සීයාව

එදා ඔහුව දුටුවෙ මා උස්සාගෙන යනව

ගැලුම් 5 වතුර බෝතල් දෙකක්

හැකිනම් දෙන්නට උදව්වක්...

ඒත් නොහැකිය ඒ ඔහුගෙ රාජකාරිය.

හිතුනි මට මොකට මේ ජීවිතය

මේ වයසේවත් නිදහසක් නැති !

(මම දන්නවද ඒ මනුස්සයාට තියන ප්‍රශ්ණ???)

කෙසේමුත් දිරිය මිනිසෙකි ඔබ මා දුටු.

ආරම්භය...

වෙලාව රෑ 12.05 යි. ඩුබායි ඉන්න අපිට අද හවස් වරුව (බ්‍රහස්පතින්දා) හරි සැහැල්ලු සන්ද්‍යාවක්. ඒ මොකද හෙට (සිකුරාදා) අපට නිවාඩු දවසක් නිසා. සමහර ලාංකිකයන් අද රෑ ගත කරන්නේ විනොද සාද පවත්වමින්, එහෙමත් නැත්නම් සමාජ ශාලා වල විශාල මුදලක් වියදම් කරමින්. සමහර අයට මේක සාමාන්‍ය දෙයක් වෙලා. ඔවුන් සෑම සති අන්තයකම මේ වාගෙ ගත කරනව.

ඒත් අපේ සමහර සහෝදරියන්ගෙ ඉරණම මීට වඩා බොහොම වෙනස්. ඔවුන් මේ වෙලාවෙ සමහර විට කුණු අරාබියන්ගෙ ඉඳුල් හෝදනව. ආසාවකට නෙමෙයි ජීවිතය ජයගන්න මුදල් කීයක් හරි හොයාගන්න.

ඔවුන් මුලු මාසය පුරාවටම දුක් විඳලා හම්බකරන මුදලට සමාන වුන එහෙමත් නැත්නම් ඊට වඩා වැඩි මුදලක් අර සමාජ ශාලා වල විනෝද වන උදවිය නැති කරනව විනාඩි කීපයකින්. මේක ඩුබායි වලට විතරක් නෙමෙයි මුලු ලෝකෙටම පොදු වෙච්ච දෙයක්.

ඉතින් මේ දේවල් ගැන මධ්‍යස්තව ඉඳන් බලන්න ගත්තු පුංචි උත්සාහායයි මේ....